“Çölünde kendini bulamayan, vahasında kendini yitirir.”

 

“Çölünde kendini bulamayan, vahasında kendini yitirir.”

Gündemlerimiz o kadar yoğun ki, zayıflamaya etkisi olsa, inanın Türk Milleti’nin erkekleri filinta gibi, kadınları ise Madonna gibi olurdu. Ne var ki şanssızız, maalesef zayıflamaya etkisi yok. En azından fiziki zayıflamaya.  En azından diyorum çünkü gündemin yoğunluğuna paralel olarak “zihinsel zayıflama”  kendini kuvvetlice hissettiriyor.

O kadar ki zihnin susuzluğu “pembe rüyalar fırtınası”na dönüşebiliyor.

Ama şu da bir gerçek ki “Çölünde kendini bulamayan, vahasında kendini yitiriyor”

Zihinler o kadar yorgun ve o kadar “zayıf” ki, bu zayıflık,hayranları tarafından (kendisine dahi yaramayacak bir söylem olmasına rağmen) bir gündemde olan birinin tarihimizin, hatta Dünya tarihinin en önemli şahsiyetlerinden biri olan Fatih Sultan Mehmet’e benzetilmesine, benzetilmekle kalınmayıp birebir, eş değeriymiş gibi tanıtılmasına kadar gidebiliyor.

Benzetilen Sayın Belediye Başkanı’nın eşdeğeri kim peki?

Hani 12 yaşında tahta çıkan, bu yaşlarda 7 yabancı dili anadili gibi konuşan ..

Hani 21 yaşında dâhiyane bir stratejiyle “asla aşılamaz” denilen surları aşıp Konstantin’i İstanbul yapan..

Hani bin küsur yıl varlığını sürdüren Doğu Roma İmparatorluğu’nu tarihin tozlu sayfalarına sıkıştıran..

Hani bir Bizanslı  Tarihçinin kendisiyle ilgili olarak “Sultan Mehmet’e kadar sadece İskender’i inatçı ve kararlı zannederdim” diye bahsettiği Sultan..

Hani Bilim’e merakından dolayı Ali Kuşçu gibi  birçok Bilim adamını İstanbul’a getirten..

Hani hastalık belirtisi baş gösterdiğinde kayak yapmak yerine Otronto Seferi’ni tertip edip İtalya’yı almayı düşünen..

Hani “Avni” mahlasıyla şiirler yazan Sultan var ya! İşte eşdeğeri bu Sultan’dır.

Yorum yapmak için çok fazla satır israfı yapmanın gereği yok.

Fakata asıl mesele “benzetilen” değil;nihayetinde benzetilenin suçu yok.

Asıl mesele benzetenin kendi tarihi şahsiyetlerini ulu orta birilerine benzetme merakı.

Asıl mesele “benzetilen” değil;nihayetinde kendiyle gurur duymasından başka yapabileceği bir şey yok.

Asıl mesele benzetenin, bu benzerliği yaparken kimleri “Bizanslaştırdığı!”

İşte zihinlerin yorgun, aç ve sonuç olarak da zayıf düşmesinin sonuçlarından biridir bu.

Bir başka “zayıf zihin” örneği de Adli yılının duayla açılışına tepki gösterenlerin zihni.

Fakat bunların zihinleri için  “zayıf” tabiri çok iyimser olur.

Bunların zihinleri karanlık.

Bunların zihinleri kendi kültürüne yozlaşmış zihinlerdir.

Bunların zihinleri yaşadıkları vatan toprağının aldığı duaları inkâr eden inkârcı zihniyettir.

Bunların zihniyeti bencildir, zavallıddır,aşağlık kompleksinin sığlığında çırpınana zihinlerdir.

Bunların zihinleri afyonlanmış kör zihinlerdir.

Bunların zihinleri her daim “sömürdükleri” “Atatürk’ün , kendi yaşamında yaptıklarını bile bilemeyecek, bilip de söyleyemeyecek kadar cehalet  ve korkaklık ağı ile örülmüş zihinlerdir.

Bunların zihinleri Ortaçağ’ın engizisyon başkanlarının zihinlerinin ta kendisidir. Tıpkı onlar gibi kendi düşündüklerinden başka doğru kabul etmeyen biçare zihinlerdir.

    Bundan 20 yıl önce, bu zihin yapısıyla mücadele etmenin imkânsız olduğunu düşünürdüm veya düşünürdük. Şükür ki gürültü koparmadan, boş teneke gibi çevreye rahatsızlık vermeden, sessiz sedasız bu kör zihinler, kör bir kuyuya itiliverdi.

İşte bu yüzden Adli Yıl’ın duayla açılış resmi, sessiz bir devrimin ta kendisidir.

Birilerinin hiç bilgisi olmadığı halde Atatürk’ü öne sürerek “kuvvetler ayrılığı” dersi vermeye kalkmaları da onların cehaletini gösteren eşsiz bir misâl gibi..

Yahu Atatürk hayatı boyunca “kuvvetler birliği”ni savunmuştur. Biraz olsun okuma kültürüne sahip olsalardı, bu sistemi savunduğunu ,her konuşmasında, hatta çoğu zaman Jean-Jacques Rousseau’dan alıntı yaparak arzusunun bu yönde olduğunu bilirlerdi. Tabi bu onların ayıbı, beni bağlamaz.

Zaten mesele de “erklerin” nasıl olduğu değil ki! Onların ki sadece Atatürk’ü anarak haklı olma çabasından öte bir şey değil.

Yorgunluktan bitap düşmüş zihinler, Distopyanın tam da ortasında bulunduklarının farkında değil tabi. Onlar için her yer karanlık;her an “karabasan”la yaşamaya mahkumlar.

Ruhları okadar karanlık ki, “tükenmişlik sendromu”ndan kurutulmanın tek yolunu, kendilerince “modaya uymakta” arıyorlar.

Kendilerini tatmin eden “moda” ise, beceriksizliklerinin, tükenmişsizliklerinin sebebini “dini yaşamadıkları halde” dinde arama modası. Üstelik o kadar korkakça bir yaklaşım sergiliyorlar ki, tolumun %99’u Müslüman olan(!) bir memlekette direk İslam’ı değil de sözüm ona “İslamcı hükümetleri” hedef alıp “beceriksizilğimizin temel nedeni işte bunlar” diye biliyorlar.

Bu bağnazlığın sebebini sadece bu tür kişilerde aramak da doğru değil.

Eğer toplum olarak her önümüze gelene, her şaklabanlık yapana, her göbek atana, her çığırana, her “soytarı”ya sanatçı diyorsak bu tiplerin iğrençliklerine de katlanmak zorundayız.

‘Sanat’ın içini boşaltan biz, ‘sanatçı’nın kriterlerini yok sayan yine biziz. Neyden ve niçin şikayet ediceğiz?